Reitzlake bir krallık değildi. Ama yine de bir kralı vardı.
Damien Rimeaux atalarının salonunda, orada bulunan herkesten daha uzun boylu bir şekilde ilerledi. Dalgalanan pelerini arkasında yere sürterken ocaktaki ateşler saygıyla söndü.
Şehrin adını aldığı göl kadar parlak gözleriyle cesur ve dürüst olan Kaçakçılar Kralı'nın ayak sesleri, salonunu kaplayan uzun masa sıraları arasında yürürken zarafet ve otoriteyle yankılanıyordu.
Bu masaların arkasında Kaçakçılar Loncası üyeleri durmuş onu izliyordu.
Yüzlerinde utanmaz bir gülümseme vardı; kimisi yardımlaşıyor, kimisi kron bölüşüyor, kimisi de skandalları anlatıyordu. Lağımların lordları ve leydileri, içlerinden bazıları kısa süre önce sakladıkları bir sırrı fısıldamak için bu fırsatı kullanmış olsalar bile, gelişmeleri keyifle izlediler. Gölgelerde, resmi hizmetliler geçmişlerine ihanet eden bir çeviklikle hareket ediyorlardı.
Entrikalar dönüyordu. İhanet havadaydı. Ufukta kan görünüyordu.
Ve açıkçası, kimsenin umurunda değildi.
Ne de olsa bu toplantılar, krallığın en kötülerinin sıralamasını baştan aşağı yeniden şekillendirmek için değilse ne için yapılıyordu? Kesinlikle müzik için burada değillerdi. Şarkı korkunçtu. Ziyafette gösteri yapmakla görevlendirilen gezici kumpanya, kendi itibarlarını, rakiplerinden herhangi birinin hançerinden çok daha fazla öldürmüştü. Şimdi bile, şarkıcının titreyen sesi, kastellan tarafından kovulduktan çok sonra bile her katılımcının kulaklarında yankılanıyordu.
Ama bu bile affedilebilirdi.
Çünkü yine açıkçası kimsenin umurunda değildi.
Keskin gözler Rimeaux Hanesi'nden Lord Damien'ın ayak izlerini takip etti. Salonunu süsleyen heykellerden daha iyi yaşlanmıştı, kırışıklıkları savaş yaralarının arasına gizlenmişti. Bir insan olmaktan çok, masal sayfalarından fırlamış bir efsaneydi.
Soylular için değerli bir müttefik, tek kraliyet soyunun uzak bir üyesiydi.
Tebaası için, sadece verebileceklerini talep eden ve karşılığında korumasının güvenliğini sunan adil ve bilge bir efendiydi.
Bu salondaki konuklar içinse Kaçakçılar Kralı'ydı.
Renise Rimeaux içinse babasıydı.
Genç kadın, adamın işlemeli halının üzerinde süzülüşünü hem coşku hem de memnuniyetle izledi. Etrafında armaları parlıyordu, beyaz bir tepe üzerine taçlandırılmış gümüş yıldız. Ocaktaki ateşlere vuruyor, muhafızlarının kalkanlarından, sütunlarının üzerine örtülmüş sancaklardan ve babasının gümüş kılıcının uzunluğundan parlıyordu.
Gümüş. Büyülü gümüş.
Rimeaux Hanesi'nin hazinesi, Lord Damien'ın yaptıklarının kanıtı ortaya çıkmıştı. Ve böylece kaçakçıları izleyenler beklenti içinde kıvrandılar. Uzanışı Tolent Hanesi'nin atalarından kalma büyük kılıcından bile daha iyiydi ve yine de parıldayan, kavisli kılıcı ondan kat kat hafif bir tasarıma sahipti.
Bu bir savaş ganimetiydi, egzotik ve büyülüydü, bu da onu heyecan verici kılıyordu.
Ama Renise biliyordu ki, onu kullanan kişi kadar heyecan verici değildi.
Babası durdu. Savaş pozisyonu almadı. Yine de duruşu zarifti ve kılıcının gümüş olduğu yerde kılıç kolu çelikti.
Önünde, Lord Oliver Lepre'nin gözleri şok içinde genişledi. Sarhoş budalanın sözleri havayı olduğu kadar şarap kadehlerini de paramparça etmişti. Ne olursa olsun, bunların bedelini ödemek zorunda kalacaktı. Ya kendisi ya da yakınları.
"Kaçakçılar Kralı, seni düelloya davet ediyorum."
Şarkıcının hayal kırıklığı yaratan performansının anısının yerini alacak bir şey varsa o da buydu.
Köhne bir evden gelen beceriksiz bir lordun sözleri. Renise onun neden davet edildiğini bilmiyordu. Belki de inatçılığına duyduğu saygıdan dolayı. Lepre Hanesi'nin kötü zamanlardan daha kötü zamanlara düşmesine rağmen, ailesinin mali durumunun mahvolmuş olması, bu toplantılarda inanılması güç övünmelerde bulunmasını engelleyememişti.
En az şeye sahip olanlar en yüksek sesle konuşurdu. Ve profesyonel eğlence yetersiz kaldığında, bu fena olmayan bir alternatif oluşturuyordu.
Uyumsuz giysiler. Kesilmemiş bir sakal. Tuzlu yaprak kokusu. Ve yanında hizmetçilerden çok boş şişeler. Hem soyluların hem de kaçakçıların yüz karasıydı. Bu yüzden de bu toplantıya çok uygun düşüyordu.
Renise gözlerini toplantıya katılan ailelere diktiğinde, ne kadar alçaldıklarına inanmakta güçlük çekiyordu.
Yine de buradaydılar. Hepsi buradaydı.
Renise burnunu kırıştırdı, sonra babasına hayranlıkla bakmak için döndü.
Kaçakçılar Kralı elinde kılıcıyla bekliyordu. Salondakilerin çoğu gibi o da meydan okumaya hazırdı ama meydan okuyan kişi hazır değildi.
Bir an için sadece ocakların çıtırtısı ve beklentinin gürültüsüyle noktalanan bir sessizlik vardı. Kaçakçılar Loncası'nın toplanmış üyeleri ve memurları akşamki eğlenceyi bekliyordu.
Ve bekledikleri oldu.
Lord Oliver Lepre beceriksizce ayağa kalktı, üzerindeki gözlerin ancak şimdi farkındaydı. Unutulmuş bir ailenin bu küçük lordu, Reitzlake'in en gururlularının gözlerine hükmetmeyeli ne kadar olmuştu? Bu geceki toplantı için neredeyse tüm oluklar boşaltılmıştı.
Bir an için neredeyse memnun görünüyordu. Sonra el yordamıyla orada olmayan kılıcını aradı.
Kül rengi yüzüyle kalçalarını sıvazladı. Etkisi anlık oldu. Kahkahalar yükseldi. Isırıcı, çocuksu ve soğuk.
Renise'in babası döndü ve salonuna baktı. Gülümsemesi kılıcının kenarı kadar parlaktı.
"Burada bulunan herkesten özür dilerim. Lord Oliver kılıcını kaybetmiş. Onun cesaretine layık bir kılıcı olan var mı?"
Bir anda çekilen çeliğin sesi salonda yankılandı. Silahlar bir siperin tepesindeki bayraklar gibi havada dalgalanıyordu. Muhafızlar rahatsız bir şekilde yer değiştirdi, duaları ani tezahürat arasında yüksek sesle okunuyordu.
Renise'in arkasında, Castellan'ın yüzünün buruştuğunu biliyordu. Sağında, boş yüksek koltuğun karşısında oturan annesi iç çekti. Solgun saçları bile her zamankinden daha dağınık görünüyordu.
"Aptallar," diye yakındı, tarçınlı çöreğini mideye indirmeden önce.
Renise dalgınca başını salladı.
Hepsi aptaldı. En kötüsü de onlardı. Onlar Kaçakçılar Loncası'ydı. Ve şimdi büyük bir savaş kazanmışlardı. Korkunç bir savaş.
Ve şimdi bir sonraki dans nihayet başlayabilirdi.