"Elbette öyle, Lei. Benim geldiğim yerde bu çok para demek. Elbette bizim de sayımız fazla, bu yüzden sonsuza kadar yetmeyecektir ama küçük bir avantaj sağlıyor. Beladan uzak durabildiğimiz ve saklanabileceğimiz bir kara parçasının kıyısına ulaşabildiğimiz sürece çok yardımı dokunacaktır." Beş bin poundun yeterli olmayacağını nasıl düşünebilirdi? Yine de Tarask'ın uyarısını aklımda tuttum.
Lei içini çekti, gerginlik bedenini terk etti.
"Bunu duyduğuma sevindim. Başına açtığım onca dertten sonra en azından gelecekteki zorlukları hafifletmek için bir şeyler yapmak istedim."
"Nasıl hissettiğini bildiğimi iddia etmiyorum ama insanları sorunlarının dışında tutamıyor olduğunu bilmek, üzerinde büyük bir baskı yaratıyor olmalı. Yine de aşırıya kaçma, tamam mı? Eğer sana bir şey olursa Tarask öfkeden kudurur. Ve ben de onu zor zapt ederim." Yatakta yanına oturdum.
Lei kıkırdadı ve başını sağa doğru eğdi. "Evet, doğru. Merak etme, onun için ne kadar değerli olduğumu biliyorum. Kendime her zaman bunu hatırlatıyorum. Aksi takdirde kendimi çok daha fazla ihmal ederdim."
"Neden?" Soru daha ben düşünemeden ağzımdan çıkmıştı. "Beni yanlış anlama. İnsanları koruma ve zorluklara neden olursan yardım etme isteğini anlıyorum. Ama gördüğüm kadarıyla, bunun için kendini cezalandırmaya değecek bir şey yapmadın."
"Kendimi cezalandırmıyorum, Duncan." Elini omzuma koydu ve hafifçe dürttü. "Bu bir alışma meselesi. Etrafındaki herkes sana uzun süre belli bir şekilde davranırsa, neyin kabul edilebilir olup olmadığına dair kavramın bulanıklaşmaya başlar. Yanında sana hatırlatacak birine ihtiyacın var, sen incindiğinde incinecek başka biri var. Aksi takdirde, adımlarını yeniden gözden geçirmek için durmazsın. Ve kendine vermen gerekenden çok daha fazla zarar vermeyi kabul edersin."
Bana ne anlatmaya çalışıyordu? Sanki onu anlamamı istiyormuş gibi bir izlenim edinmiştim. Ama neden? Neden onun için bu kadar önemliydi?
O kadar aptal mısın? Birbirini anlamaya çalışmak ilişkilerin en içgüdüsel bileşeni değil midir? Cidden, zavallı şey. Gram bilgin yok mu? Tarask bir kez daha beni azarlama havasındaydı.
Sanırım öyle. Yine de insanlık dışı birinin ilişkilere aynı şekilde vurgu yapmasını beklemezdim.
Bu onun hatası değil. Benim de değil. Senin gelişmemiş beynine bir şeyler açıklama zahmetine giriyorsa, onu anlamak için daha fazla çaba sarf etsen iyi olur.
Lei'ye yanlış sinyaller göndermemek için gözlerimi devirme isteğimi bastırdım. "Bunun o zamanlar Tarask'ın koruman olmasını istemenle bir ilgisi var mı?"
Kaşlarını kaldırdı. "Ah, sana bundan bahsetti mi? Bu onun yapacağı bir şey değil. Normalde mecbur kalmadıkça hiçbir şey anlatmaz." Bana sevgiyle gülümsedi. Ya da daha doğrusu içimdeki Tarask'a? "Ama hayır, tam olarak değil. O zamanlar aslında bir korumaya ihtiyacım yoktu. Daha doğrusu, ondan benim korumam olmasını istememin asıl nedeni bu değildi."
Bekle. Eğer onu koruyacak birine ihtiyacı yoksa, neden işi sadece onu öldürme şansını elde etmek için kabul eden birini işe alma zahmetine girmişti ki?
"Dürüst olmak gerekirse, bunu bencilce bir nedenle yaptım, Duncan. Onun savaş alanında ölüme terk edildiğini gördüm. Yoldaşları olduğunu iddia edenler, ailesi olduğunu iddia edenler tarafından terk edilmişti. Yalnızdı, ölümün kıyısında kendi başının çaresine bakıyordu ve onu kurtaracak kimse yoktu."
Leiaos bakışlarımı, beni delip geçen bir kararlılıkla karşıladı. Bu, tek başına hayatta kalmaya çalışan çaresiz bir adamın bakışları değildi. Aksine, tüm sonuçların farkında olarak bir hareket tarzına karar vermiş birinin bakışlarıydı. Sonunun iyi bitmeyeceğini biliyordu. Bir an kendimi derinlerde kaybettim, derinliklere ulaşmaya çalıştım.
"Birbirimize çok benziyorduk. Ölmek anlamında değil ama yapayalnız olmak, akıl sağlığımızı korumaya çalışmak anlamında. Kendi başımıza hayatta kalmaya çalışıyorduk. Beni de kurtaracak kimse yoktu. Gerekirse ben de birçoğu tarafından hiç düşünülmeden terk edilebilir ya da öldürülebilirdim. Bu yüzden kendi kendime, eğer bu kadar umutsuzca kurtarılmak istiyorsam, onu kurtarırdım diye düşündüm. İhtiyacı olan kurtarıcı ben olurdum, kaderlerimizi değiştirecek kişi ben olurdum. Bu sadece kaderden kaçmanın mümkün olduğunu kanıtlamanın verdiği kendini tatmin duygusu için bile olsa."
"O zaman neden ona sadece onu kurtarmak istediğin için kurtardığını söylemedin? Kaderden kaçmakla neyi kastediyorsun?" Bilmek istiyordum. Bu uçuruma bakmadan onu ve Tarask'ı asla anlayamayacağımı hissediyordum.
"Tarask kolay güvenilecek biri değildir, Duncan. Sevdikleri tarafından terk edildi, kaçak bir hayat yaşadı. Elbette ona, onun iyiliği için onu kurtardığımı söyleyebilirdim. Ama buna asla inanmazdı. Ben de onu sadece korumam olarak kullanmak için kurtardığıma inandırdım. O da bunu gayet iyi kabul etti." Lei'nin ilk karşılaşmalarında Tarask'ın ne kadar içini görmüş olabileceğini fark etmek korkutucuydu. O da benim içimi aynı şekilde mi görüyordu? Yoksa benzer durumlarından mı kaynaklanıyordu?
Lei bana özür dilercesine gülümsedi. Kesinlikle yine duygularımı yakalamıştı, mahremiyetime girdiği için kendimi kötü hissediyordum. "İkisinden de biraz, Duncan. Durumumuzun o kadar da farklı olmadığını biliyordum ve tabii ki konuşurken onun duygularını da hissettim. Gerisi gerçekten bilmekten ziyade iyi yapılmış bir tahmindi."
"Anlıyorum. Özür dilerim, bunu kasıtlı olarak yapmadığını biliyorum ama yine de senin önünde çıplak kalmaya alışkın değilim." Boğazımı temizledim. "O yüzden tedirginliğimi fark edersen lütfen alınma. Buna alışacağım."
Gülümsemesi giderek daha sıcak bir hal aldı. "Biliyor musun, aslında ilk kez biri beni kendim gibi davranmamın garip hissettirdiği için gerçekten kötü hissediyor. Bu çok ferahlatıcı. Gerçekten." Elimi tuttu ve kendi elinin içine aldı. "Ama aynı zamanda bunun değişmesini istemememin nedeni de bu, Duncan. Kaderimden kaçmakla neyi kastettiğimi sormuş olsan da üzgünüm. Durumumu kime yükleyeceğimi seçemediğim sayısız zaman var. Bu durumda, seçme şansım var ve bunu senden saklamayı tercih ediyorum."