"Pekâlâ, Bay Morgan, size karşı dürüst olayım." Resmi yarık gezgini sevk memuru gözlüklerini düzeltti. "Hapı yutmuşsunuz, tebrikler."
"Pardon?" Doğru mu duymuştum? Az önce bana söylediklerinin hemen hemen doğru olduğunu biliyordum ama bunu bu kadar açık bir şekilde söylemesini beklemiyordum.
"Bay Morgan, şifacılara olan talep yüksek olabilir, bu kesin. Ama sizin becerileriniz en iyi ihtimalle ortalama düzeyde ve asıl mesele de bu. Bir şeyleri ballandıra ballandıra anlatacak biri değilim, bu yüzden size koşu eğitimi almanızı tavsiye ederim." Adam benden önce iç çekti ve sanki bana öğüt vermeye çalışan bir amcaymış gibi omzumu sıvazladı. "Yüksek rütbeli bir yarık gezgini birliğine kabul edilme şansınız olmayacak. Bu nedenle, takım arkadaşlarınızın sizden önce ölme ihtimali son derece yüksek ve eğer ölürlerse - bu temelde yarık bağlayıcısına koşacak kadar hızlı olup olmamanızla ilgili bir mesele."
Bana zaten bilmediğim bir şey söylememişti. Neden zahmet ediyordu ki? Onu tanıyormuşum ya da beni gerçekten önemsiyor da değildi. Belki de yüz ifademin çaresizlikle bozulduğunu görmeyi umuyordu, böylece öğle tatilinde övünebileceği ilginç bir hikâyesi daha olacaktı. "Merak etmeyin. Mecbur kalırsam kaçmakta iyiyimdir. Yakın zamanda ölmeye niyetim yok, teşekkürler."
Masadan ehliyetimi aldım, ayağa kalktım ve adamın beni durdurmasına fırsat vermeden el sallayarak vedalaştım. Binayı arkamda bırakır bırakmaz derin bir nefes aldım. Her şey beklentilerime uygun gitmişti. Elbette henüz ölmediğim için mutlu olmalıydım ama bu hayatımın daha da uzayacağının garantisi yoktu.
İçimi çektim, bir elimi saçlarımda gezdirdim ve ehliyetimi inceledim. Bugünden itibaren resmen bir yarık gezginiydim. Ve yakın zamanda şifacısını kaybetmiş bir birliğin yanına rastgele atanmadan önce kendi yarık gezgini birliğimi seçmek için bir aydan az zamanım vardı. Güvenliğimi sağlayacak kadar güçlü herhangi bir yarık gezgini birliği bulma şansımın düşük olduğunu biliyordum.
Ama başka türlüsünü de istemezdim. Tamamen başkasına bağımlı olma düşüncesi bana uymuyordu. İki yıl önce ailemin ölümünden beri kendi başımın çaresine bakabiliyordum. Kendimi hiç kimseye bağlamamış ya da her şeyi kendi başıma yapmak istemiş değildim.
Yine de gerektiğinde bunu yapabildiğim için kendimle gurur duyuyordum. Kendim için karar verme şansım olduğu sürece, birlikte çalışmayı hayal edebileceğim bir grup insan aramaya çalışacaktım. Ne herkes tarafından korunmak isteyen ne de eyalete ve kraliçeye hizmet etmek için aşırı bir inançla hayatlarından vazgeçecek kadar aptal olan birilerini.
Bu kriterlere uyan bir grup insanın var olup olmadığını merak ediyordum. Muhtemelen yoktu ama mükemmel takımı bulamazsam, mümkün olduğunca yaklaşmış gibi görüneni seçmeye çalışacaktım.
Babam bana her zaman hayatın çiçekler ve tatlılardan ibaret olmadığını söylerdi. Bu yüzden eğer bir dilim daha pasta alamayacaksam, beni en az tiksindiren seçeneği seçmeye çalışmalıydım. Çocukken bana anlatmaya çalıştığı şeyi hemen anlamamıştım. Sadece neden başka bir yerden pasta almayı deneyemediğimi ya da bir gün daha bekleyemediğimi merak etmiştim.
Büyüdüğümde anladım. İşler istediğim ya da beklediğim gibi gitmese bile, bu pes etmek ve havlu atmak için bir neden değildi. Kullanabileceğim tüm seçenekleri kullanarak yolumu çizmeye çalıştığım sürece bir yere varacağımdan emindim. Belki de en başta dilediğim yere varamazdım ama en azından kaderimi değiştirme gücüne sahip olmayan bir seyirci değildim.
Yakındaki bir kafeye oturdum ve akıllı telefonumda mevcut pozisyonlar listesinde gezindim. Çoğu seçeneği hemen eledim. İnsanların kendilerini nasıl tanıttıkları ve sahip oldukları gereksinimler konusunda içimde kötü bir his uyandıran belirli kalıplar vardı. Diğerleri benden daha yetenekli şifacılar arıyordu, bu yüzden temelde şansımı zorlamamaya karar verdim.
Ayıklama sürecimin sonunda geriye sadece üç olası yarık gezgini birliği kalmıştı. "Birkaç iş görüşmesi yapmanın zamanı geldi."