Görüşmelerin hiçbirinde gergin değildim. Onlara ehliyetimin bir kopyasını gönderdiğimde insanlar zaten tüm verilerime sahipti, bu yüzden kimse ilgilenmiyor olsaydı randevu alamazdım. Geriye kalan, bir yere kabul edilmeyi ummak değil, hayatımı ortaya koymayı hayal edebileceğim yerleri belirlemekti.
İlk yarık gezgini birliği iyi görünüyordu. Birbirlerine karşı biraz sert ve katıydılar ama yine de ne pislik ne de fırsatçı gibi görünüyorlardı. Elbette, tek bir toplantı birlikte ne kadar iyi anlaşacağımızı belirlemek için yeterli bir şans değildi, ancak bana verilen sürenin sonuna geldiğimde kesinlikle herhangi bir gruba zorla katılmaktan daha iyi bir seçenekti.
İkinci grup söz konusu bile olamazdı. Tüm organizasyonları temelde var olmayan bir şeydi. Bir sonraki güne ulaşmak için ellerinden gelenin en iyisini yapmaya çalışan iyi insanlar gibi görünseler de hiçbiri yarıklardaki tehlikelere hazırlıklı değildi. Eğer onları seçersem, hayatta kalmak olası bir başarıdan çok bir kura olacaktı.
Son gruptan ne bekleyeceğimden henüz emin değildim. Büroları şehrin ortasındaki büyük bir binanın katındaydı. Kayıtlarına göre görevde tamamen acemi değillerdi, ancak son şifacıları yaşlılık nedeniyle emekli olmuştu. Aslında bu gerçek bile başlı başına ilginçti. Daha önce hiçbir yarık gezginin böyle ileri bir yaşta emekli olduğunu duymamıştım.
Yarık gezginleri çok uzun süredir ortalıkta olmadığından, muhtemelen yarık gezgini olmadan önce orta yaşlı bir adamdı ama bu aynı zamanda ekiplerinin oldukça işlevsel olduğu anlamına geliyordu. Ne de olsa onlarla birlikte beş yıl boyunca hiç öldürülmeden hizmet etmişti. İnternette yaptığım araştırma doğruysa, daha önce başka gruplarda çok daha uzun süre hizmet vermişti, yani belki de tecrübesi yeni üyelerin işine yarayabilirdi?
Asansörle üst kata, işgal ettikleri küçük büro katına çıktım. Muhtemelen kullanabilecekleri sadece birkaç oda vardı ama bir yerlerde ekipman depolayabildiğimiz ve düzgün raporlar yazabildiğimiz sürece işler yolunda gidecekti.
Kapı zilini çaldım ve birinin açmasını bekledim. Kapı o kadar hızlı açıldı ki birinin beni görmek için kapı deliğinin arkasına gizlendiğine yemin edebilirdim.
"Ah, hoş geldin. Bu sirkin en yeni kurbanı sen olmalısın." Genç bir adam bana sırıttı, parlak mavi gözleri hayat doluydu. Hayır, bu beklediğim bir selamlama değildi. Çalışma alanımızda beklediğimden çok daha fazla olumlu hisler yayıyordu. Kısa kahverengi saçlarının tonu ve kesimi benimkine benziyordu. Beni resmi olarak selamlamak için elini uzattı. "
"Demek kapı zilinden sorumlu olmanın nedeni soyadın? Duncan Morgan, ben de memnun oldum." Kötü doğaçlama şakama gülerken elini tuttum. "Hayır, bundan ben sorumlu değilim. Sadece buz kırıcıyı oynamayı seviyorum." Beni ofise götürmek için kenara çekildi.
"Bu buz kesinlikle kırıldı." Yine de hayal ettiğimden farklıydı.
"Yeni gelenlere karşı yine ürkütücü mü davranıyorsun?" Genç bir kadın homurdanarak yaklaştı ve o kadar sessiz hareket ediyordu ki, topuklu ayakkabılarının yüksekliğini düşününce gerçekten şaşırdım. Kızlara ilgi duyan her kimse, onu iyice incelemiş olmalıydı. Kırmızı saçları ve ona vahşi bir hava veren deri ceketiyle çok güzeldi. Yine de bu vahşi tarafı mavi gözleri ve burnunun etrafındaki çillerle tamamlanıyordu. Bu özelliklerin birleşimi kesinlikle erkeklerin hoşuna giden bir şeydi.
"Dikkatli ol, Pam seni yakar, çaylak. Başa çıkılamayacak kadar sıcaktır." Takım arkadaşı gözlerini devirirken Charles güldü. "Bu şaka hâlâ ilk günkü kadar ezik." Elime uzandı ve şiddetle kavradı. "Pamela Clarke. Ben takımımızdaki alev büyücüsüyüm ve seni karşılayan salak da kılıç ustamız. Umarım seni henüz korkutmamıştır. Bunu yüzüne vurmazdım."
Gülümsedim ve başımı salladım. "Bana aldırma. Aslında canlandırıcı bir deneyimdi."
"Evet. Çünkü onu sadece birkaç dakikadır tanıyorsun, evlat." Homurdandı, omuz silkti ve başka bir adam yaklaşırken kenara çekildi.
*İngilizcede bell, zil anlamına gelir.